Drabina we wnętrzu - hit czy kit??

Moda na drabiny we wnętrzu trwa  od dobrych kilku lat.

W blogosferze roi się od drabin...niemal każdy szanujący się bloger wykorzystuje drabiny w swoich stylizacjach. Mamy wieszaki na pledy i ręczniki, stojaki na bawełniane  kuleczki i wszelkiej maści sznury świetlne oraz wieszaki na ulubione magazyny na przykład:wnętrzarsko kulinarne..

Broniłam się przed drabiną rękami i nogami. Broniłam się jak w lany poniedziałek przed kubłem wody wylanym na głowę lub jak w tłusty czwartek przed zjedzeniem piątego pączka.

Nie chciałam wpuścić jej do domu, zatrzaskując za każdym razem kiedy pojawiła się na horyzoncie,  drzwi  przed jej nosem.

Z miesiąca na miesiąc, z tygodnia na tydzień, z dnia na dzień moja niechęć do drabin topniała jak resztki śniegu na trawnikach wiosną - systematycznie i nieubłaganie.

W ostatnich tygodniach września zabrałam się na przeistaczanie starego fotela w małe, szare cudo. Kiedy był gotowy ustawiłam go w nowym miejscu(#dobrazmiana ??) w sypialni na wsi i stwierdziłam, że sam fotel mimo, że przecudnej urody to zdecydowanie za mało.  Na taboretach w naszym domu rzadko sadzamy cztery litery, bo najczęściej wykorzystujemy je niezgodnie z przeznaczeniem ( taborety a nie tyłki ;-)). Jeden z takich taboretów odmieniłam niedawno przy pomocy farby kredowej AS w odcieniu Napoleonic Blue.  Z pewnością stary niebieski taboret byłby genialnym stoliczkiem pomocniczym ale nie dałam mu najmniejszej szansy, żeby zaistniał w tej roli...przymierzyłam go tylko do fotela, żeby odzyskać sposób ducha i utwierdzić się w przekonaniu, że intuicja nadal mnie nie zawodzi (#chrzanieskromnosc) i  że w tym miejscu taboret będzie produktem zupełnie nietrafionym. Nie mam teraz wprawdzie, gdzie odłożyć kubka z kawą, ewentualnie słodkiego, popołudniowego CO NIE CO, co może być bardzo problematyczne kiedy akurat czytam książkę i akurat trzeba przewrócić kartkę...ale ergonomii  nie ceniłam nigdy zbyt wysoko. W butach na wysokim obcasie też bolą mnie nogi i wcale mnie to nie  powstrzymuje przed zakładaniem ich.

Kiedy tylko myśl o zagospodarowaniu sypialnianego kąta drabiną zrodziła się w mej głowie,  poczułam jak opuszcza mnie UNIKATOWOŚĆ. Wydawało mi się, że jest nam z sobą całkiem dobrze ale tak naprawdę nasz związek był tylko grą pozorów. Przestało się nam układać dawno temu, kiedy zrobiłam sobie ŁAPACZ SNÓW(  w myśl zasady: ma dziad i baba, więc i ja mam) i zaczęłam przemalowywać meble na szaro.

Zaakceptować fakt, że jesteś nudny jak flaki z olejem i działasz odtwórczo nie jest łatwo ale jak się to już zrobi to potem jest dobrze, lepiej i coraz lepiej. 

Drabina, która stoi koło fotela nie jest ani za duża, ani za mała...taka w sam raz.
"W sam raz" jest pojęciem szerokim niczym bary gladiatora.

Nie chciałam w nowej sypialni rustykalnej  czy nawet solidnej,drewnianej drabiny z marketu budowlanego.

Nie dlatego, że mi się nie podobały. Uznałam, że z ludwikowskim dwudziestoletnim "antykiem"  o obłych kształtach, " ciężka" drabina stworzyłaby mariaż z pogranicza śmieszności. 

Z kolei niektóre drabinki dostępne na rynku przypominają raczej  podpórkę dla kwietnych łodyg niż przedmiot, który warto zaszczycić spojrzeniem...dodam, że ceny tych produktów K-O-S-M-I-CZ-N-E.

Moja drabina ma 160 cm wysokości i 46 cm szerokości ...tak jak pisałam wcześniej "w sam raz".

To produkt idealny na nasze potrzeby, niekoniecznie idealny sam w sobie, a koszt jej wykonanie nie przekracza  50 zł.

Do wykonania drabiny potrzebujemy:

Dwie kantówki 5cmx2cm długość 2 metry - 2 sztuki

Drążki o średnicy 2,5 cm długość 1 metr  - 2 szt ( tak sobie wymyśliłam że poprzeczne szczebelki chcę mieć obłe, a nie kanciaste)

Szpachla do drewna do uzupełnienia ubytków

Wiertło łopatkowe o średnicy odpowiadającej średnicy drążka (nasze wiertła to jakaś chińska tanizna 12 zł za 5 sztuk, coś na kształt wierteł jednorazowego użytku...do dupy...słabo się nadają do sosny, która jest przecież mięciusieńkim drzewem ;-).

Najpierw docinamy kantówki na pożądaną długość.

Drążki dzielimy na 45-cio centymetrowe odcinki.

Na kantówkach znaczymy miejsce, w którym zaczniemy wiercić pierwsze otwory od góry ( u nas 40 cm od końca kantówki), a  następnie miejsca, w których będziemy wiercić ostatnie otwory. Na powstałym w tej sposób odcinku wyznaczamy jeszcze dwa miejsca gdzie wiercimy, wiercimy i wiercimy ;-).

Wiercimy dosyć głęboko. Niemal na wylot.
A jednak nie na wylot ;-).

W naszym projekcie nie używamy kleju więc zamiast kleju musimy użyć czegoś innego.
Klej kosztuje, a mężowa siła nie kosztuje.
Skoro mam coś za darmo to warto to wykorzystać...wyszła ze mnie natura krakowskiego centusia,
,a jak mówią z naturą nie wygrasz.

W powstałe podczas wiercenia otwory wbijamy drążki...najpierw z jednej strony, a potem z drugiej. Wchodzą dość ciężko i ten etap prac z pewnością nie jest przeznaczony dla przeciętnej kobiety.
Kiedy już wśród szeregu przekleństw i złorzeczeń półprodukty zyskają postać drabiny musimy zatkać dziurki powstałe podczas wiercenia w ramie - szpachlą do drewna.

A kiedy szpachla wyschnie i zostanie wyszlifowana przystępujemy do stylizacji.
Ponieważ z pewnego projektu, a mianowicie z odnawiania kuchennej szafki TUTAJ, zostało mi sporo różowej farby stwierdziłam,
że moja drabina będzie właśnie w tym kolorze, ale wyjątkowo bez żadnych przecierek.

A oto jak drabina prezentuje się po malowaniu  w otoczeniu średnio starego fotela.

 To, że na drabinie będą wisieć bawełniane kuleczki wiedziałam od dawna.
Do swojej romantycznej sypialni wybrałam następującą kombinację:
biel, jasną szarość, pudrowy róż i mix grey.
Mój sznur pochodzi ze sklepu COTTONOVE LOVE,
kuleczki są sztywne przez co naprawdę trudno je odkształcić i przez to są naprawdę dobrej jakości.

Ta drabina i "kulki" to tylko jeden z elementów wystroju nowej sypialni.
Sypialnia jest bardzo kobieca, jest w niej sporo różu ale o dziwo mój mąż wcale nie narzeka na dobór kolorów.
Bądźcie czujni, bo lada moment zaproszę Wam do jej obejrzenia.
Miłego poniedziałku i wspaniałego tygodnia.

OLA