HAND PAINTED PORCELAIN

Dziękuję Wam za życzenia pozostawione pod poprzednim postem.

Doceniam każde słowo ponieważ nie udało mi się pozostawić na  blogach, które lubię i odwiedzam żadnych życzeń. 

Pokonała mnie przedświąteczna bieganina i zmęczenie, które pod koniec tygodnia solidnie dawało w kość.

Sobota upłynęła pod znakiem święcenie i sprzątania( niestety w tygodniu  nie byłam w stanie wykroić  na to zajęcie zbyt wiele czasu i na sobotę zostało parę rzeczy do zrobienia).

W sobotę także malowaliśmy z Frankiem porcelanę. 

Jeśli nie macie pomysłu na kreatywną zabawę z Waszym dzieckiem, 

kiedy każda gra nudzi, a zabawa po raz n-ty klockami nie jest już taka atrakcyjna

polecam ten sposób spędzania wolnego czasu.

Kilka dni wcześniej zakupiłam w IKEA prostą, biała porcelanę : dwa kubeczki ( mniejszy dla Franka, większy dla mnie) i dwa talerzyki. Pisaki do porcelany mamy z firmy Nerchau...bardzo żałuję, że tylko trzy kolory. O ile ja lubię wzory monochromatyczne wyraźnie mojemu synkowi brakowało kilku barw w czasie tworzenia.

Pisaki są nietoksyczne, wodne i po utrwaleniu w piekarniku w 160 stopniach naczynia nadają się do mycia w zmywarce.

(PRZETESTOWALIŚMY).

Malowanie na samej porcelanie jest dość trudne - zwłaszcza na zaokrąglonej powierzchni kubka, 

dlatego jeśli planujecie podobną zabawę z dziećmi wybierzcie talerzyki.

Franek był zachwycony - uwierzcie to najlepsza rekomendacja.

To także doskonały pomysł na spersonifikowany prezent dla kogoś bliskiego: dla taty, dziadka, babci, cioci czy wujka.

Franek namalował sobie kotka, bo jest wielkim miłośnikiem tych zwierząt.
Sportretował Wacława, którego już wkrótce odwiedzimy na naszej wsi.

Jak już wcześniej wspominałam pomalowanie kubka jest dość kłopotliwe ( szczególnie dla dzieci) dlatego też zostałam przez niego poproszona o stworzenie kubka " do kompletu".

Komplet w pojęciu Frania oznacza, że na kubku też musi być kot ;-). 

Dla siebie wybrałam prosty wzór dwu trójkątów. 

Kiedy w niedzielę mieliśmy uroczysty podwieczorek i używaliśmy własnoręcznie zrobionej "zastawy" uśmiech nie schodził z twarzy Franka.

A kiedy wieczorem przybyli do nas  goście  z dumą prezentował swój rysunek na porcelanie -  całkiem udany zresztą ;-).

Franek nie lubi rysować, nie pisze zbyt ładnie, szybko się zniechęca i brak mu cierpliwości.

Dlatego kiedy udaje mi się przekonać go do stworzenia jakiegoś malowidła 

długo go chwalę, mówię, że wyszło mu świetnie, że jestem z niego dumna i , że sam powinien 

być z siebie dumny, bo świetnie sobie poradził z rysunkiem. 

I wcale nie muszę ubarwiać, bo radzi sobie rzeczywiście doskonale 

tylko trochę brak mu wiary we własne siły.

A ja chciałabym jego wiarę budować i umocnić.

 Wspaniale było spędzić te kilka dni w rodzinnym gronie. 

Odpocząć, zwolnić, odzyskać równowagę i wrócić do normalności.

Znikają już u mnie ozdoby świąteczne ustępując miejsca tym stricte wiosennym.

Zgaszony róż chowam do szuflady...nie przetrwał u mnie zbyt długo. 

Oczywiście wracam do żółci ;-).

 A na koniec ostatnie "pozowane" zdjęcie Franka z nowym kubkiem.

Ja do Syna ( po dwudziestym nieudanym ujęciu - a to mina skwaszona, a to wytrzeszcz oczu, a to w ostatniej chwili jakiś niekontrolowany ruch): " Franek, Franek jakie z  Ciebie słaby model...nie umiesz pozować"

Franek do mnie: " Mamo ale ja modelem nigdy nie zamierzałem być tylko rycerzem Jedi" ;-)

Udanego dnia dla Was i wspaniałego tygodnia ;-)

OLA